www.dubbing.fora.pl

[Pottero]

[link widoczny dla zalogowanych]

Tytuł oryginalny: Kureyon Shin-chan
Tytuł polski: Shin-chan
Lata emisji: 1992-????
Produkcja: Japonia
Reżyseria: Mitsuru Hongo, Keiichi Hara, Yūji Mutō, Minetarō Hirai
Scenariusz: Shin’ei Doga

Emitowany nieprzerwanie od siedemnastu lat serial anime na podstawie mangi autorstwa Yoshita Usuiego, wśród niektórych fanów japońskiej animacji mający status produkcji kultowej. Każdy odcinek to epizod z życia kilkuletniego Shin’nosukego Nohary, jego rodziny i przyjaciół. Główny bohater, mimo młodego wieku, jest erotomanem i lubieżnikiem, a w dodatku nie brak mu dziecięcego wigoru, co zazwyczaj – ku wielkiej uciesze widza – staje się przyczyną problemów dla każdego, kto znajdzie się w jego pobliżu.
autor: Pottero

Występują:
Akiko Yajima: Shin’nosuke Nohara (Shin-chan Nohara)
Miki Narahashi: Misae Nohara (Mitsy Nohara)
Keiji Fujiwara: Hiroshi Nohara (Harry Nohara)
Chie Satō: Masao Satō (Max)
Mari Mashiba: Kazama Tōru (Cosmo)
Tamao Hayashi: Nene Sakurada (Nini)
Ken Narita: Suzuki Ken’suke (Bō)
Ginzo Matsuo: Gin’nosuke Nohara (Gary Nohara)
źródło: Anime News Network

Pierwsze emisja wersji dubbingowanej: Jetix
Wersja polska: Eurocom
Reżyseria: Andrzej Precigs, Andrzej Czeczut
Dialogi: Berenika Wyrobek, Kaja Sikorska
Dźwięk i montaż: Sławomir Czwórnóg
Kierownictwo produkcji: Marzena Wiśniewska
Teksty piosenek: Wiesława Sułkowska
Wykonanie piosenek: Łukasz Zagrobelny, Katarzyna Łaska, Anna Sochacka, Katarzyna Cerekwicka
Kierownictwo muzyczne: Piotr Gogol

Obsada wersji polskiej:
Brygida Turowska – Shin-chan Nohara
Cynthia Kaszyńska – Mitsy Nohara
Jarosław Domin – Harry Nohara
Lucyna Malec – Max
Dorota Kawęcka – Cosmo
Anna Wiśniewska – Nini
Leszek Zduń – Bō / Zamaskowany Muchacho
Ryszard Nawrocki – Gary Nohara
Ewa Serwa – pani Uma (Ume Matsuzaka)
Aleksandra Rojewska – Dori Snell (Midori Yoshinaga)

oraz
Miriam Aleksandrowicz – Marty
Zbigniew Suszyński
Andrzej Precigs
Piotr Warszawski
Janusz Wituch
Mirosława Krajewska
Paweł Szczesny
źródło: Wikipedia

[Pottero]

Bez wątpienia jedna z najlepszych polskich wersji, jaką można było usłyszeć na Fox Kids/Jetiksie. Jak dla mnie też jedyne anime, które lepiej oglądało mi się z polskim dubbingiem, aniżeli w oryginalnej wersji. Co prawda głosy są kompletnie inne (a np. w amerykańskiej wersji emitowanej w paśmie dla dorosłych na Cartoon Network dobierano je tak, żeby przypominały oryginalne), ale w przypadku głównych bohaterów nie jest to wielką stratą – Turowska jako Shin’nosuke po prostu wymiata! Szkoda tylko, że głosy postaci epizodycznych potraktowane już zostały po macoszemu i często potrafią walić po uszach. Ale mimo wszystko nie jest to coś, co przekreślałoby polską wersję, ponieważ spełnia ona swoje najważniejsze zadanie: bardzo bawi, czasem nawet do łez, a przy swoich ulubionych odcinkach śmieję się do rozpuku ilekroć bym ich nie oglądał. Żałuję tylko, że w ciągu czterech lat bytności serialu na antenie wyemitowano zaledwie siedemdziesiąt kilka sześcioipółminutowych epizodów. W oryginale Shin-chan liczy na dzień dzisiejszy sześćset siedemdziesiąt odcinków po dwadzieścia minut, więc w Polsce pokazano zaledwie znikomy odsetek całości. Nie da się też ukryć, że serial został na swój sposób ocenzurowany – odnoszę wrażenie, że wybrano tylko mniej „dorosłe” epizody, odpowiadające ograniczeniu ‘od 7 lat’, żeby nie było afery; wiadomo przecież, że w Polsce od razu podniósłby się raban, gdyby Jetix wyemitował coś takiego (i nie pomogłoby to, że serial emitowano jako ostatni, przed północą). Dla porównania jeszcze dwa odcinki w oryginale: Kagi-o nakushitazo (Zagubiony klucz), Ten’ka-o toru (a tutaj nie wiem, co znaczy złożenie „ten’ka”, znam tylko znaczenie poszczególnych kanji ).

O ile jest to jedyny chyba przypadek, w którym nie przeszkadza mi zamerykanizowanie anime (zmiana imion to nie wszystko, wersja emitowana w Polsce przypomina trochę Shreka – jest przetłumaczona z angielskiego, zaś w angielskiej wersji humor dostosowano do tamtejszej widowni; wersja amerykańska, którą podlinkowałem powyżej, różni się jeszcze bardziej, np. pozamieniano w niej charaktery niektórych postaci), to właściwym sobie zwyczajem mógłbym przyczepić się niekonsekwencji. W piosence i kwestiach wypowiadanych przez mamę Shin’nosukego jego imię wymawiane jest prawie poprawnie – śin-czen (a powinno być śin-ćian), ale cała reszta leci już z szin-czenem... Czego bym jednak nie powiedział, uwielbiam polską wersję i naprawdę żałuję, że pokazano nam tylko tyle. Co prawda w oryginale i po angielsku serial też śmieszy do łez, ale usłyszenie tych samych bądź podobnie brzmiących komicznych dialogów po polsku byłoby wielką frajdą.